Ken je dat ook, zo’n gevoel dat plots de cirkel rond is ?

Toen ik klein was, kon ik uren spenderen in de lokale kralenwinkel, om achteraf met de buit juweeltjes in elkaar te steken. In mijn tienerjaren schoof juwelen maken op de achtergrond, maar de zin om creatief bezig te zijn bleef behouden: ik besliste toen al om later architectuur te gaan studeren.

De studies deed ik graag – zeker het maken van maquettes - maar het werk nadien op architectuurbureaus viel me wat tegen. Te veel administratie, te weinig creativiteit, te veel regelgeving, te weinig grip op het eindresultaat,… Mijn frustratie groeide over het vele bureau- en computerwerk. Een uitlaatklep had ik wel met mijn vele verre reizen, maar toch, mijn handen kriebelden om terug aan de slag te gaan!

Het gevoel van ‘thuiskomen’ kreeg ik tijdens de opleiding edelsmid die ik startte in 2006. Het bleek helemaal mijn ding: een mix van techniciteit en creativiteit, én grip op het eindresultaat. Heerlijk!

Ik beschouw mijn juwelen als gebouwen-in-miniatuur. Net als bij architectuur is materiaalgebruik en stabiliteit van de constructie belangrijk, moeten zaken uitgerekend worden, moet er nagedacht worden over de bruikbaarheid/draagbaarheid en is de esthetiek belangrijk.

Niet alleen ben ik nu ontwerper, maar ook maker: een verademing. De antwoorden op wat we zoeken liggen vaak heel dicht bij ons. Soms is het een kwestie van terug connectie te maken met het plezier dat we als kind beleefden.